 |
| Que lata! Hai que pasar outra vez polo aro Gallara, 2012 |
jueves, 20 de septiembre de 2012
domingo, 2 de septiembre de 2012
Canta imaxinación!
 |
| Cherry 88, curso 2011-12, 1º de ESO |
O
relato
comeza o 20 de outubro de 2008.
Para
min ese era un día moi especial porque ía ir ao cumpreanos da miña
mellor amiga, Susana.
Susana
é unha persoa de estatura media, co pelo louro e os ollos marróns.
É simpática, lista e un pouco laretas -coma min-.
Despois
de moito esperar a que chegara a hora, fun á súa casa para a
celebración.
Chamei
ao timbre, e a súa nai abriume a porta sen dúbidar quen era. Detrás
dela estaba Susana, ¡que ledicia vela despois de tanto tempo! -en
realidade só foi un día, pero tanto para ela coma para min unha
eternidade-.
Cando
chegaron o resto dos invitados, empezou a festa: merendamos, demos os
agasallos e despois … ¡chegou a hora da torta! Era de galleta e
chocolate, como a ela lle gustaba. Claro, para seguir a tradición,
había que soprar as candeas e como non, pedir un desexo. Pensouno,
soprou e … ¡poooooom! Todo mudou, a casa non era igual, as paredes
xiraban ao meu redor. Nese momento apareceu un animal moi peculiar:
un chihuahua. Para o noso abraio, o animal dixo:
-
Estades noutra dimensión, se non o credes mirade ao voso redor.
Fomos
ao salón: a tele tiña patas e, e... ¡a mesa estaba tomando café!
Decidimos voltar á cociña, o chihuahua xa non estaba alí. Como era
común en Susana, con tanto trafego mareouse e caeu desplomada no
chan. De súpeto, todo volveu á realidade.
Creo
que xa sei cal foi o seu desexo: ¡vivir na súa imaxinación!
Cherry 88, curso 2011-12, 1º de ESO
O gato Rastamary
 |
| Rucholito, curso 2011-12, 1º de ESO |
Érase
unha vez unha gata que casou cun gato moi rico.
A
gata nai chamábase Mary e o gato pai chamábase Guana. Mary e Guana
tiveron un fillo. Aos dous días de nacer, o pai morreu de cirrose
polo seu alcoholismo e este gatiño chamado Bob Marley Cat, quedou só
coa nai.
A
nai volveuse adicta ao cannabis e un día deulle unha calada ao seu
fillo.
O
fillo, puxo rastas e volveuse adicto fumador de cannabis. Escoitaba
música reggae, cultivaba marihuana e tiña moitas cachimbas.
Un
día fumou de máis e morreu nun blancón.
No
funeral, pasaron pola rúa da Marihuana (Ámsterdan) e co olor da
maría, resucitou.
De
novo na vida, deixou de fumar, quitou as rastas, empezou a estudar
ecoloxía e cambiou o reggae polo reggaetón.
Concomillas, curso 2011-12, 1º de ESO
Titonite pezoñenta
 |
| Peveloz, curso 2011-12, 1º de ESO |
Isto
era un día de outubro de 2011. Volvía do instituto cos meus amigos.
Cheguei á miña casa e vin a toda a familia triste. Axiña descubrín
que o meu chihuahua Thor estaba na súa cama. Miña nai díxome que
levaba toda a mañá moi mal e que xa chamara ao veterinario e que
viría pola tarde. Despois de comer chegou e dixo que tiña titonite
pezoñenta.
Resulta
que a titonite pezoñenta era unha enfermidade do corazón que tiñan
os cans. O antídoto custaba moito diñeiro, así que cancelei as
miñas actividades estraescolares e púxenme de empregado na librería
de enfronte da miña casa. Nada máis saír do instituto ía á
librería. Pero quedábame sen tempo para as tarefas do instituto.
Así que deixei de ir ás clases para traballar tamén pola mañá.
Gañaba moi poucos cartos. Acercábase o meu cumpreanos e eu estaba
moi triste. Todo o que me regalaban cambiábao por diñeiro, pero non
me chegaba nin á metade do precio do antídoto. Entón un día o meu
padriño Carlos veu á miña casa de visita e viu que estaba moi
disgustado, deume unha caixa pequena envolta cun papel de agasallo.
Abrino
e, ¡alí estaba o antídoto! Díxome que era o meu regalo de
“cumpre”. Deille o remedio a Thor e el curouse. De aí en diante
a vida cambioume. Débolle unha ao meu padriño.
Peveloz, curso 2011-12, 1º de ESO
Vaia susto!
 |
| Magoro, curso 2011-12,1º de ESO |
Un
día normal -ou iso é o que el cría-, Xián levantouse, almorzou e
foi ao colexio. Tiveron clases de naturais e falaron de razas de
cans. Xusto despois tiñan inglés e leron contos de medo xa que
faltaban poucos días para o Samaín. Logo, no recreo, empezaron a
ulir un tufo que apestaba a varios quilómetros e de súpeto un berro
afogado rompeu o silencio. Proviña da cafetería. Unha suor fría
percorría cada recuncho da súa espalda. Afastándose do grupo,
dirixiuse cara alí, pero foi en balde. Cando entrou, decatouse de
que a xente tiña a cara branca coma o xeso, todo estaba revolto e en
silencio pero de repente un segundo berro soou no corredor. Xián foi
correndo aínda que o único que conseguiu ver foi unha fugaz
aparición. Tremendamente intrigado seguiu correndo tras dela
pensando que unha pantasma percorría o colexio, pero cando a acadou
decatouse de que só era un pobre chihuahua enredado nunha saba
branca e enchoupado cun líquido pegañento que cheiraba moito. Vaia
susto!
Magoro, curso 2011-12, 1º de ESO
Pedazo can!
 |
| Gallara, 2012 |
Xa
hai tempo, coñecín unha familia moi especial. Vivían nunha vila
lonxe do mar, nas montañas. Pero esta fantástica historia teño que
comezala hai uns vinte anos. Esta familia constituíase de catro
compoñentes: o pai, a nai, a filla duns sete anos se mal non recordo
e o can. Adoraban a ese can tanto que mesmo lle poñían roupa. Era
creo un chihuahua ou algo semellante. Un canciño diminuto co pelo
curto de cor marrón e negra.
Ben,
o caso é que ese can farto de tantas prendas, quería fuxir. Ao
final de intentos e mais intentos, conseguiuno.
A
familia toda preocupada, buscouno pola vila e mesmo noutras cidades,
pero en balde.
Co
paso do tempo o can foi sobrevivindo indo de cidade en cidade,
comendo do lixo...
Quince
anos despois os pais da nena morreron nun accidente. Ella, xa maior
quedou soa e o incrible disto é que o can volveu á casa, como se
quixese consolar a rapaza. Un ano despois o can morreu. E xustamente
esa nena é a miña veciña Carmiña. Contoume esa historia cando fun
por primeira vez á súa casa. A min encantoume e agora sinto moita
pena polo can. Vou mercar un!
Sontrepador, curso 2011-12,1º de ESO
Suscribirse a:
Entradas (Atom)